Πριν από ενάμιση περίπου χρόνο το γεγονός της διάλυσης των Pavement ήταν νομίζω μια γροθιά στο στομάχι για τους φανατικούς ακροατές του indie rock ήχου με ανησυχίες.  Όλοι όσοι αγαπήσαμε το συγκρότημα από το Portland μέσα από τα αριστουργηματικά ‘Slanted And Enchanted’ αλλά και ‘Crooked Rain,Crooked Rain’, και φτάσαμε σε σημείο να τους συγκρίνουμε με συγκροτήματα θρύλους όπως οι Sonic Youth για παράδειγμα, βρεθήκαμε μπροστά σε ένα αδιέξοδο.

Να λοιπόν που η ηγετική μορφή τους, ο Stephen Malkmus μάς επεφύλασσε μια ευχάριστη έκπληξη, όπως διαπιστώνει κανείς από την ακρόαση του πρώτου solo album του που φέρει σαν τίτλο το όνομα του. 

Στα 12 τραγούδια που απαρτίζουν το δίσκο υπάρχουν αρκετοί πειραματισμοί αυτή τη φορά εξ ολοκλήρου από το Stephen όπως είναι λογικό, αφού τα μέλη του πρώην πια συγκροτήματος Pavement δεν είναι πια εδώ. Οι πειραματισμοί βέβαια ήταν έτσι κι αλλιώς η αγαπημένη ‘ασχολία’ του group σε όλη τη διάρκεια της μάλλον σύντομης πορείας του Αυτή τη φορά όμως ο Stephen δίνει το στίγμα των δικών του προσωπικών μουσικών ‘ανησυχιών’.

Πέρα όμως από αυτή τη διαφορά ανάμεσα στο cd αυτό και τα αντίστοιχα των Pavement, υπάρχουν και κάποια κλασικά ‘ήχου Pavement’ κομμάτια., κομμάτια δηλαδή που κάνουν μπαμ ότι είναι γραμμένα από τον πρωήν frontman του group. Ένα από αυτα είναι και το πρώτο single ‘Discretion Grove’, που πολύ πιθανό για το λόγο αυτό επιλέχτηκε για την προώθηση του album, μιας και το αμερικανικό underground κυρίως κοινό έχει αγαπήσει το συγκρότημα μέσα από τις alternative pop μελωδίες και κιθάρες του. 

Επίσης το Black Book που ανοίγει την αυλαία είναι νομίζω από τις καλύτερες στιγμές και ένα τραγούδι που δείχνει πως ο Stephen έχει και το δικό του προσωπικό ταλέντο και από ό,τι φαίνεται καλά κάνει και ηχογραφεί ακόμα και μετά τη διάλυση των Pavement 

Αυτό που εγώ προσλαμβάνω από την κυκλοφορία αυτή και με κάνει να χαίρομαι αφάνταστα είναι το γεγονός ότι ο Stephen μετά από τόσα χρόνια καριέρας έχει κατορθώσει να μη χάσει τη φρεσκάδα, τον αυθορμητισμό και τη φαινομενικά ‘άδεια’ απλότητα (η οποία τον χαρακτηρίζει από την αρχή της παρουσίας του στο χώρο) με την οποία μπορεί να μιλάει για τόσο σημαντικά πράγματα, όπως οι καθημερινές ιστορίες που ‘στοιχειώνουν’ τους στίχους των τραγουδιών του. 

Ο λόγος που μπορεί νομίζω να το κάνει αυτό είναι το γεγονός ότι τον απασχολούν τόσο πολύ τα προβλήματα και τα ‘σκαμπανεβάσματα’ της καθημερινότητας που μπορεί πια να την αντιμετωπίζει με τον πιο γήινο και οικείο τρόπο. Για μένα είναι ο ορισμός του καλλιτεχνη που μπορεί να πάρει τη πιο πεζή και με μια πρώτη ματιά ανούσια εικόνα και να τη μεταμορφώσει σε τέχνη, περιγράφοντας τον τρόπο με τον οποίο αυτός τη βλέπει μέσα από το ‘μεγενθυντικό φακό’ των ματιών του και την ευαισθησία του.

Όπως λέει και ο ίδιος στο ‘Gold Soundz’ από το ‘Crooked Rain, Crooked Rain’: 
‘And you ‘re the kind of girl I like
Because you’ re empty
And I’ m empty’

Κι εμείς είμαστε άδειοι Stephen όταν δεν μας γεμίζεις εσύ με τα υπέροχα τραγούδια σου...