Η πρώτη δισκογραφική δουλειά του Craig David είναι μια καλή αφορμή για να σκεφτείς το πόσο άδικος είναι ο θεός. Σε μερικούς δίνει τα πάντα και σε άλλους απολύτως τίποτα. Ο Craig ανήκει στην πρώτη κατηγορία.

Αναρωτιέσαι ποία καλή νεράιδα τον άγγιξε με το μαγικό της ραβδάκι πάνω απ' την κούνια και του πρόσφερε απλόχερα: Μοναδική φωνή, πρωταγωνιστικούς ρόλους σε βίντεο που θα μπορούσαν να είναι κινηματογραφικές ταινίες μικρού μήκους (δείτε τα καλογυρισμένα walking away, 7days, rendezvous), εμφάνιση που τρελαίνει τις γυναίκες (και κάνεις εμάς τους υπόλοιπους να σκάμε απο τη ζήλεια) , μια (μέχρι στιγμής) low profile συμπεριφορά και όλα αυτά στην συσκεύασια των μόλις 20 χρόνων του. 

Τα ήδη soul hits 'Walking a way' και '7 days' "κολάνε" αρκετά καλά στο αυτί του μέσου ακροατή χωρίς όμως να είναι "φτηνά" πόπ τραγουδάκια. Το 'Last night' είναι ιδανικό  να σε προετοιμάσει για το βράδυ .Εύχεσαι να έχεις την τύχη του Craig να συναντήσεις "Το κορίτσι με τα καφέ μάτια" που θα σε ερωτευτεί.

Αυτό όμως που με ξετρέλανε είναι το 'Τime to party'. Ενα funky κομμάτι που μιλά για το καλύτερο βράδυ  της  εβδομάδας ,το βράδυ της Παρασκεύης. Η διάθεση φτιάχνει κατευθείαν ακούγοντας το time to party  και το μόνο που σκέφτεσαι είναι το πάρτυ πού έχεις να πάς και το πόσο καλά θα περάσεις. Στο 'Fill me in' παραδίδει απλά μαθήματα hip hop σε όλους αυτούς τους δήθεν προβληματισμένους (αλλά ατάλαντους) που εμφανίζονται τελευταία με μεγάλη συχνότητα στην Αμερική. Είναι σαν να λέει ''Χαλαρώστε, δεν χρειάζεται να έχετε ζήσει άσχημα παιδικά χρόνια για να κάνετε hip hop, ούτε να φοράτε ένα κάρο καδένες για να αποκτήσετε ταλέντο".

Πως κατάφερε αυτός ο άνθρωπος στα εικοσί του χρόνια  να αναμίξει soul, hip hop, latin και να μοιάζει το born to do it μια ολοκληρωμένη δουλειά που δεν "πετάς" κομμάτι παραμένει ένα X-files μυστήριο της μουσικής βιομηχανίας. 

O Craig David ανάγκασε ανθρώπους οπώς εμένα (φαντάζομαι και αρκετούς άλλους) που αδιαφορούσαμε για την soul να ανοίξουμε τα αυτιά μας. Αφήσε με ανοικτό το στόμα ακροατές που άκουγαν soul αλλα πίστευαν ότι όλα αρχίζουν και τελείωνουν στο B.Brown και τον Marvin Gay. Εκανε επιτυχία σεβόμενος τα αύτια αλλά και την αισθητική του ακροατή. Κατάφερε να εκφράσει τον άντρα που ψάχνει την αληθινή αγάπη αλλά μέχρι τότε δέν μένει με σταυρωμένα τα χέρια. Εδωσε αλλη διάσταση στην έννοια του τι σημαίνει να είσαι "κούλ" (Μήπως υγιής και με ταλέντο;) 

Ολοί περιμένουν με αγωνία το δεύτερο και "δύσκολο" alboum.
Θα είναι ένα "πυροτέχνημα" ή ο Craig είναι πράγματι ένας μεγάλος μουσικός;
Ποντάρω υπέρ του.