|
Συνέντευξη στο περιοδικό «μικρό παρά πέντε» #10 (1986) |
 Είναι,
ας πούμε, αυτή η τελευταία -ίσως και μοναδική- αίσθηση ελευθερίας πριν
από το στερνό ολοκαύτωμα. Ο πέμπτος άσσος απ' το μανίκι, σ ένα -έτσι κι
αλλιώς στημένο-παιχνίδι από σημαδεμένη τράπουλα. Κολλάς τη σόλα σου με
«αραλντίτ» πάνω στο γκάζι της κλεμένης "DΕ SOTO" και... απογειώνεσαι κανονικά.
Ξεσηκώνεις νυχτιάτικα το μισό λεκανοπέδιο κι ενώ ουρλιάζουν δαιμονισμένα
οι σειρήνες των τριακοσίων περιπολικών ολόγυρα σου. ξαφνικά κόβεις το τιμόνι
σου όλο δεξιά από το βράχο της Βάρκιζας· ή αν έχεις χρόνο παρκάρεις σύρριζα
στο γκρεμό -κι ενώ αγναντεύεις το ξημέρωμα- λύνεις το χειροφρενο και πας
τσουλώντας, αργά - αργά, στην κορυφή του κόσμου.
Οι 49 κατασκευαστές πλυντηρίων, βεβαίως, δεν την συνιστούν αυτή την κούρσα. Το ίδιο και ο αρμόδιοι τροχονόμοι, αστρονόμοι, παιδονόμοι και όλοι οι άλλοι οι εις - νόμοι. Εμ δεν πειράζει! Ας μας κόψουν την καλημέρα στο φινάλε... Την προσυπογράφουν όμως ανεπιφύλακτα κάποιοι όπως οι: "Κοντι Τζάρετ". ο Έντι Κοχραν. ο "Tελευταίος των Μοίκανων", ο Τζέιμς Ντην, ο "Τσαρλυ" το κογιοτ και ένα σωρό άλλοι «φευγάτοι», που τους πάμε. Οι "ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ" αυτού του μήνα στάθηκαν (για μας τουλάχιστον) κάτι περισσότερο από τυχερές. Ηταν μια σοβαρή αφορμή για να ανακυκλώσουμε το βαθύτατο ερωτά μας στις τροχαίες παραβάσεις, στη μαύρη μαγεία της νύχτας και στους «φευγάτους» ανθρώπους. Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία πως οι φιλοξενούμενοι μας "LAST DRIVE" (Αλέξης, Χρήστος. Νίκος και Γιώργος), δεν διαθέτουν μόνο τ' όνομα αλλά και τη χάρη. σ' αυτό που γενικά λέγεται τελευταία κούρσα. Ολοκληρώνοντας αυτή τη συνέντευξη και κατηφορίζοντας τη νυχτερινή λεωφόρο Αλεξάνδρας μας διέτρεχε αυτή η ακαθόριστη χαρά των εξερευνητών του διαστήματος. »Κι όμως υπάρχει ζωή σ' αυτόν τον ηλίθιο πλανήτη! Επιτελούς και κάποιες στιγμές από το προσεχές έργο, κάτι τις από την αθέατη πλευρά της σελήνης. Πήξαμε στις τόσες μαθηματικές μελωδικές αρλούμπες των Γερμανών, στις ακαπνες μουσικές βόμβες των οποίων μονοπωλιακών ταξιαρχιών, στις καινές παντός ουσιαστικού περιεχομένου Διονυσιακές συνεντεύξεις σε περιοδικά του τύπου «ΕΝΑ» (κι άλλο κανενα) και στο επιχορηγούμενο ροκ των διάφορων Λάκηδων με τα «κατεβασμένα ρεβέρ Ηταν καιρός |
Πώς ξεκίνησε η ιστορία του συγκροτήματος;
Είμαστε φίλοι από παλιά, από 15 χρονών περίπου... παίζαμε τότε σε διάφορα
υπόγεια δωμάιτια, σπίτια και τέτοια και το '83 βγήκαμε πρώτη φορά σαν LΑSΤ
DRIVE.
Αυτό που έγινε;
Στο «Ροντέο» ήταν 27 Δεκέμβρη του '83 το πρώτο βράδυ που παίξαμε, με
άλλη σύνθεση τότε, δεν είχαμε ακόμα τον Γιώργο, είχαν έναν άλλο κιθαρίστα.
Και γιατί «ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΚΟΥΡΣΑ» (LAST DRIVE);
Το πώς βγήκε αυτός ο τίτλος είναι η ιστορία μιας βραδιάς μεταξύ...
πέμπτης και έκτης μπύρας σ' ένα μπαρ που πηγαίναμε τότε, όπου στον κατάλογο
υπήρχε ένα κοκταϊλ που λεγότανε «LAST DRIVE»...
Καλά, υπήρχαν και άλλα κοκτεϊλ όμως!...
Αυτό ήταν που μας τράβηξε... Γουστάραμε, έτσι όπως ακουγόταν το όνομα,
να προσπαθήσει να δώσει μια κατάσταση, αυτή της τελευταίας κούρσας, την
κατάσταση που βρίσκεται κάποιος όταν τα έχει δώσει όλα και γκαζώνει, και
αυτή η οδήγηση, αυτή η βόλτα θα είναι η τελευταία του... Ίσως είναι κάτι
ανάλογο με τα συναισθήματα που νοιώσανέ διάφοροι, για μας «ήρωες» -μη το
παρεξηγήσεις τώρα που λέω «ήρωες» όταν πέσανε μ' όλη τους την δύναμη πάνω
στο γκάζι και μετά τελειώσαμε... δες ΕDDΥ CΟΗRΑΝ, JΑMΕS DΕΑΝ τέτοια πράγματα...
και, εντάξει, μας άρεσε όλη αυτή η θολούρα όλη αυτή η σύγχυση που είναι
απόγνωση χωρίς να το καταλαβαίνεις. Τελικά όλη αυτή η θέληση για δράση
που είναι αυτοκαταστροφική... αλλά είναι στο higs της... ...Για μας κάπως
έτσι είναι όλη αυτή η κατάσταση. Έχουμε 3 χρόνια τώρα που παίζουμε και
είμαστε μέσα σε μια φρενίτιδα γενική σαν συγκρότημα, που όμως μας πάει
καλά στο μεταξύ μας...
Στο οπισθόφυλλο του ί.Ρ που έχετε κυκλοφορήσει αφιερώνεται το
άλμπουμ στον JSMES CΑGΝΕΥ και στα τελευταία λόγια που λέει λίγο πριν το
τέλος της ταινίας του «WΗIΤΕ HΕΑΤ»: «Στην κορυφή του κόσμου μαμά!». Γιατί
μια τέτοια αφιέρωση;
Είναι η φάση που ο Κάγκεϋ έχει ανέβει πάνω στις δεξαμενές καυσίμων
και από κάτω τον έχουν περικυκλώσει όλοι οι ομοσπονδιακοί μπάτσοι... Λίγο
πριν τιναχθεί στον αέρα σ' ένα παρανάλωμα φωτιάς λέει αυτά τα λόγια «Τοp
of the world ma'».. Είναι η μέρα που μόλις έχουμε τελειώσει την ηχο-γράφηση
του «UNDERWORLD SΗΑΚΕDOWN» και βγαίνοντας απ' το στούντιο, μάθαμε ότι πέθανε
ο Κάγκνεϋ...
Όμως ο Κάγκνεϋ έχει παίξει σε πάρα πολλές ταινίες, γιατί διαλέξατε
αυτή, ακριβώς την σκηνή και αυτά τα λόγια;
Κάπου, για μας, έρχεται να κολλήσει με το «LAST DRIVE» με αυτή την
τελευταία κούρσα... Για αυτόν, στον ρόλο του Κόντυ Τζάρρετ, είναι η ίδια
στιγμή: είναι τέλος και είναι η κορυφή του κόσμου. Έχει κάνει αυτά που
ο ίδιος ήθελε να κάνει..
Και πώς όλη αυτή η ιστορία έφτασε μέχρι το οπισθόφυλλο του δίσκου
σας;
Γράφαμε τα Credits και είχαμε βάλει όλα εκείνα τα ονόματα που θα θέλαμε
να ευχαριστήσουμε, σαν επιρροές, σαν «σπρωξίματα», -σ' όλη μας την ζωή
όμως, όχι μόνο στην παραγωγή αυτού του δίσκου- έ, και σε κάποια δόση θέλαμε
να τον αφιερώσουμε αυτό τον δίσκο και σκεφτήκαμε τον Κάγκνεϋ. Θέλαμε να
κολλήσουμε και μια φράση που έχει πει στις ταινίες του. Μια φράση αντιπροσωπευτική
γι' αυτόν αλλά κάπου και για μας... Τελικά μείναμε σ' αυτή γιατί είναι
η πιο συγκλονιστική σκηνή αυτού του ηθοποιού.
Και στην αμερικάνικη μουσική ακούγονται πολύ συχνά, σε στίχους,
αυτά τα λόγια: ΤΟΡ ΟF ΤΗΕ WORLD"!
Τελικά αυτή η φράση τα έλεγε όλα για την ταινία, και για τον Κάγκνεϋ...
και ίσως τα λέει όλα και για το ροκ...
Εσείς όμως γιατί το βάλατε; Κάπου είναι πολύ συγκεκριμένη σαν
φράση...
Γιατί η Αμερική, αν το ψάξεις, είναι όλο εικόνες... Και κάθε λέξη μπορεί
να είναι και μια εικόνα... Γιατί το στυλ είναι πια κάτι δημόσιο... υπάρχουν
πράγματα που σε οδηγούν εκεί, πώς να στο πω, υπάρχουν λέξεις που σε οδηγούν
κατ' ευθείαν εκεί.
Εντάξει, αλλά είναι για πολύ συγκεκριμένα άτομα τελικά, είναι
γι'αυτούς που την «πιάσανε» έτσι...
Μπράβο, ναι... αυτό επιδιώκαμε και εμείς! Εντάξει, αν το έβαζε ο οποιοσδήποτε
τελικά αυτό το
'ΤΟΡ ΟΡ ΤΗΕ WORLD ΜΑ" μπορούσε και να το ειρωνευτεί όπως υπήρξαν άτομα
που έχουν ειρωνευτεί αυτή την ιστορία με τα ΤΗΑΝΚ" ας πούμε, το να ευχαριστείς
ανθρώπους που δεν τους έχεις δει ποτέ σου... Στο κάτω-κάτω γιατί να τους
ευχαριστήσεις.
Γιατί κάπου είμαστε σαν τα κομματάκια κάποιου παζλ...
Σωστά, οπότε βάζοντας αυτό, το "TΟΡ ΟF ΤΗΕ WΟRLD", για σένα σημαίνει
πέντε πράγματα, για δέκα άτομα που θα πάρουν τον δίσκο στα χέρια τους μπορεί
να μην σημαίνει τίποτα και να σημαίνει πολλά για άλλα δέκα...
Δηλαδή κάπου και οι άλλες «αφιερώσεις» σας είναι στο ίδιο μήκος
κύματος...
Ευρύ μήκος κύματος!
Εντάξει, πιάνει μειονότητες-μειονότητες... Τελικά ο κόσμος που
απευθύνεστε είναι οι «καταραμένοι» σας πούμε;
Οι «καταραμένοι» είναι κάτι σχετικό. Και όμως ο Κάγκνεϋ, σ' αυτό τον
ρόλο, είναι ένας «καταραμένος».
Στο συγκεκριμένο δίσκο υπάρχει ας πούμε μια θέση για την Κατρίν Ντενέβ,
με το τελευταίο κομμάτι μας το "REΡULSION", την «ΑΠΟΣΤΡΟΦΗ», ε δεν το βλέπω
ας πούμε σαν κάτι το «καταραμένο» ...απλώνεται σαν μια ψύχωση.
Με το «καταραμένοι» αναφέρομαι σ' όλα εκείνα τα άτομα που δεν
είναι αποδεκτά από το σύνολο... Είναι κάτι σαν τα μαύρα πρόβατα...
Κοίταξε να δεις, ψύχωση νομίζω υπάρχει και στην κουζίνα της νοικοκυράς,
υπάρχει και στην τηλεόραση και σε τόσες «καθημερινές» συμπεριφορές...
...Ίσως εμείς κάνουμε μουσική για ανθρώπους που κάπου μέσα τους έχουν
νοιώσει «καταραμένοι». Τώρα δεν χρειάζεται ίσως να ορίζονται σαν «καταραμένοι»...
Όχι, σίγουρα όχι... Αλλά όταν στήνεις την επαφή σου με το κοινό
τελικά τι σημαίνει αυτό; Του στέλνεις ένα πολύ συγκεκριμένο μήνυμα... ε,
αυτό είναι μια πολύ δεδομένη ενέργεια... Τελικά τι του λες; Του λες «αυτό»,
δεν του λες το «άλλο»...
Σίγουρα. Παίζοντας ή γράφοντας μουσική ζεις σε μια κατάσταση νύχτας.
Και όταν λέω «νύχτα» δεν εννοώ να ζεις την νύχτα βγαίνοντας, κυκλοφορώντας
την νύχτα... την ζεις μέσα σ' αυτά που μπορούν να σου συμβούν -ας πούμε-
μέσα σε μια νύχτα, και ανάμεσα στους ανθρώπους που είναι δεμένοι μ' αυτήν,
από τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη μέχρι... (γέλια) ...Και όταν εννοούμε την
νύχτα δεν την εννοούμε με το φολκλόρ της που πιάνει από κοσμοπολίτες μέχρι...
Μα ούτε και εμείς την εννοούμε έτσι. Κάπου, ας πούμε, είναι και
ωραίο πράγμα να ταίζεις... ποντίκια την νύχτα! (γέλια).
Να ρίζω εγώ λίγο ...φως στην κουβέντα; Θα θέλαμε να μας πείτε
πώς στο άλμπουμ σας συνυπάρχουν κομμάτια όπως το «Μισιρλού», ένα ταξίμι,
μέχρι την διασκευή σας στο "ΒLUE MOOΝ". Ποιο είναι το δικό σας το στίγμα
στις μουσικές επιλογές;
Εντάξει, κοίταξε, η γκάμα αυτή μπορεί να φαίνεται μεγάλη, μέσα όμως
σ' όλα αυτά υπάρχει ένα κοινό πνεύμα και σ' αυτό το κοινό πνεύμα συναντάς
και την «Μισιρλού» και το "ΒLUΕ MΟΟΝ" και το "ΝΙGΗΤ ΟΡ ΤΗΕ ΡΗAΝΤΟM", συνυπάρχουν
χωρίς να σημαίνει ότι βρίσκονται σε μια ευθεία όπου
συναντάς τέτοια κομμάτια. Αν μπορέσεις να ξεπεράσεις αυτές τις μορφολογικές
τους διαφορές θα δεις ότι έχουν το ίδιο πνεύμα και εμείς εκεί θέλουμε να
δουλέψουμε πιο πολύ, πάνω στο πνεύμα, και των κομματιών και της μουσικής
που παίζουμε...
Α ... Έξω από γκέτο επιλογής...
Ακριβώς, γιατί είναι καλό να φτάνουν στ' αυτιά σου διαφορετικοί ήχοι
αλλά να διακρίνεις την ίδια φωτιά... αλλάζουν μόνο οι τρόποι γραφής...
Νομίζω ότι ήταν ανάγκη να γίνει ένας ήχος τέτοιος... Ανάγκη δηλαδή για
να μαζευτούν ορισμέ να πράγματα... Πράγματα που -καλώς ή κακώς- ήταν σπρωγμένα
στις γωνίες, και είναι σαν μια ενιαία εικόνα ας πούμε, όπως στο 'ΤΗΡΟUGΗ
ΤΗΕ ΡAST DΑΡΚLΥ" όπου οι SΤΟΝΕS δεν έχουν ένα στυλ, αλλά ειδικά για την
Ελλάδα νομίζω ότι ήταν μια ανάγκη να πεις ότι αυτό είναι το RΟCΚ Ν'RΟLL,
τουλάχιστον σ' ορισμένα άτομα, δεν είναι κάποια άλλα πράγματα...
...Ας πούμε ότι δεν είναι να θυμάσαι τα sixties και να σούρχεται στο
μυαλό ένα ποπ-τραγουδάκι σαν και αυτά που μας πλασσάρουν οι εταιρείες,
γλυκές αναμνήσεις και τα τοιαύτα.
Α Είναι φορμαλισμός, χοντρός φορμαλισμός...
Ακριβώς... να νομίζεις ότι τα sixties αρχίσανε εκεί και τελειώσανε
εκεί. Πίσω απ' αυτό υπήρχανε άλ λα πράγματα που για μας είναι αριστουργήματα
και είχανε και αυτό το πνεύμα που θέλαμε να δώ σουμε εμείς.
Τι ευκαιρίες είχατε τελικά γι' αυτήν την «ομπρέ λα» που θελήσατε
να στήσετε με την δουλειά σας;
Τους ίδιους μας τους εαυτους!
Πέρα απ' αυτό, δεν νομίζω ότι υπάρχει το μοντέλο για να στηθούν
αυτά τα πράγματα. Το μοντέλο εδώ πέρα υπάρχει τελικά στον λόγο. Με τον
λόγο και όχι με τη μουσική πράξη καταξιώνεται ο άλλος σαν μουσικός
Ούτε καν ο λόγος, μέσω του αφορισμού θα έλεγα...
Εγώ πιστεύω ότι αυτό δεν γίνεται μόνο εδώ, γίνεται σχεδόν παντού...
Εδώ όμως γίνεται μόνο αυτό. Τελικά δεν υπάρχει και κανένας που
να καταξιώθηκε μέσω της μουσικής του.
Κοίτα, εμείς ψάχναμε θα έλεγα παθιασμένα για όλα αυτά, από πολύ παλιά...
Που «πατάγατε»; Τα πράγματα στον χώρο της δη μιουργίας είναι γενικά
πολύ ζόρικα...
Σ' εμάς τους ίδιους, που είπε προηγουμένως ο Γιώργος, στο ένστικτο
μας...
Ναι αλλά ο άλλος σε απογοητεύει, σε απωθεί θα έλεγα, πέφτει το
δάκρυ κορόμηλο (γέλια). Εντά ξει τώρα κάπου «πατάτε», παλιότερα όμως θα
έπεσε χοντρό κολοδάχτυλο...
...ωχ! ωχ! (γέλια).
Κάποιους θα πρέπει να εμπιστευθήκατε στο ξεκίνημα, σε κάποιους βρήκατε ένα στήριγμα.
Υπήρχανε μερικά άτομα που ήτανε μέσα σ' αυτό που κάναμε εμείς, δηλαδή πέρα απ' τους εαυτούς μας μας δώσανε και αυτοί πολλά. Σε κάποια φάση υπήρξε πείσμα, πείσμα πολύ. Υπήρχε δηλαδή αυ τή, και αυτή, και αυτή η άποψη αλλά κάπου υπήρ χε και η δικιά μας, πες ότι κάναμε μια μουσική και κοινωνική πρόταση.
Αυτό το καταλαβαίνουμε, το Θέμα όμως είναι σε μια καθημερινή πρακτική.
Όταν έχεις να αντιμετωπίσεις το συγκεκριμένο δισκοπωλείο που δεν θέλει
να σου βάλει τον δίσκο μέσα, ή τον παραγωγό, ή τον ιδιοκτήτη του club.
Το Θέμα είναι τι κάνατε πάνω στην καθημερινή πρακτική της δουλειάς σας...
Ήταν δύσκολο, πολύ δύσκολο. Χωρίς μεμψιμοιρίες αυτό... Όλα είναι θέμα
εμπορικής συναλλαγής, μίας συναλλαγής που δεν άλλαξε, ούτε προ κείται να
αλλάξει. Εμείς σαφίλίάζαμε (γέλια)... Τι άλλο να έκανες; Κάπου σε πιάνει
και ένα πείσμα: κοίτα να δεις. εγώ είμαι αυτός τελικά και θα μπορέσω να
υπαρξω! Γιατί κάπου είναι και θέμα καθα ρής επιβίωσης, θα επιβιώσεις έτσι
όπως είσαι ή θα χαθείς.
Τελικά, όλοι αυτοί που σας απογοήτευσανε αν τους μαζεύατε σαν
κρέας και τους κάνατε μια οντότητα, ένα άτονο πώς θα τους φτιάχνατε; (γέλια).
Δεν το έχουμε σκεφτεί... Σαν Κολόμπο του Αλτάν ή μια άλλη φιγούρα απ
τα κόμικς... Μάλλον θα σας πούμε την ιστορία πώς έγινε με μας και βγάλτε
εσείς τα συμπεράσματα: Είμαστε 4 άτομα και παίζαμε στο μεταξύ μας μουσική
Σε κάποια φάση βγαίνουμε έξω, δίνουμε μερικές συναυλίες, υπάρχουν από κάτω
10-15 άτομα που μας ακούνε...
Μέχρι εκεί καλά σας πήγε, μέχρι τη στιγμή δηλαδή των πρώτων συναυλιων;
Ναι, όποιος έμπαινε μέσα ας πούμε, μας γούσταρε, γιατί τον αφήναμε
εμείς και έμπαινε μέσα.
Ένοιωθε δηλ. υποχρέωμένος; (γέλια).
Σε κάποια φάση βγαίνεις παραεξω και φυσικά ο καθένας μπορεί να πει
το μακρύ του και το κοντό του. Ο καθένας μπορεί να πάρει μια πέννα και
να γράψει για σένα χωρίς να χρωστάει σε κανένα... Κατάλαβες; Το τι έχεις
κάνει εσύ από πίσω δεν έχει καμιά σημασία... Δεν σ' αντιμετωπίζει με το
ότι μπορεί να είναι έτσι τα πράγματα, μπορεί να είναι όμως και αλλιώς...
απλώς αυτός κάθεται και τα βγάζει όλα στη φόρα... Μετά προσπαθούμε να μπούμε
σε εταιρεία. Αυτό είναι άλλο φοβερόλούκι. Κάνουμε ένα «δοκιμαστικό» -τσοντάροντας
μερικά λεφτά- σ' ένα τετρακάναλο, κουβαλάμε ενισχυτές, κιθάρες και ιστορίες,
το «δοκιμαστικό», το πάμε σε εταιρείες (η ανάγκη να βγάλεις την δουλειά
σου παραέξω). Τίποτα! Ο ένας μας χαρακτηρίζει «παιδικούς», ο άλλος μας
λέει ότι «θέλουμε δουλειά ακόμα», ο άλλος λέει «τι "ναι αυτά που παίζετε,
δεν είναι τίποτα» ας πούμε... σ'αυτό το πλαίσιο...
Όλο «καλοπροαίρετες» συμβουλές δηλαδή...
Ξέρεις, είναι κουφή αυτή η φάση... Υπάρχει ένας κόσμος «από κάτω» που
κάνει - δείχνει - κουβαλάει - παιδεύεται, και υπάρχει ένας κόσμος από πάνω
που δεν κάνει τίποτα και πιέζει τους αποκάτω. Είναι πολύ κουφό ας πούμε,
σου φαίνεται λίγο μάταιο γιατί οι από κάτω να μοχθούν, να κάνουν, να δείχνουν,
δεν μπορείς να καταλάβεις... δηλαδή, οι από πάνω δεν μπορούν να καταλάβουν,
απλώς την στιγμή που οι από κάτω βγαίνουν σε κάποια φάση άλλοι εξακοντίζουν
βέλη. ...Εγώ μπορώ να σας αναφέρω κριτικές που ήταν εντελώς κωμικές, ήταν
κάτι το αστείο...
Πώς ήταν το πρώτο σας «επαγγελματικό ραντεβού»;
Νομίζω η πρώτη φορά ήταν με ένα demo που είχα με κάνει και το δώσαμε
σ' ένα φίλο μας τον Γιάννη, πού τότε έπαιζε σε ένα punk συγκρότημα, τους
"EX-HUMAN", και ο οποίος μας είχε βοηθήσει φοβερά...
...Βλέπεις, ας πούμε, ότι άμα είσαι σ' αυτή την φάση δεν έχει σημασία
αυτά που λένε για τις διαφορές ανάμεσα σε punks, rockabilly κ.λ.π. Εγώ
πιστεύω ότι δεν ισχύουν, είναι όλοι στο ίδιο λούκι όταν είσαι στις αρχές...
σιγοβράζουν όλοι στο ίδιο καζάνι...
Και από την εμπειρία σας με μεγάλη εταιρεία;
Ήτανε η ιστορία με την "POLYGRAM"...
...Κάτσε να δεις, πριν φτάσουμε στην "POLYGRAM" βγήκε ένα single με
την "ART-NOUVEAU", υπήρχαν δυο παιδιά απ' αυτή την εταιρεία που το άκουσαν
και τους άρεσε και το βγάλαμε σε single, σε δικιά μας παραγωγή, όπου η
"ART-NOUVEAU" είχε την διάθεση, την οποία έδωσε μετά στην "POLYGRAM". Σ'
αυτή τη φάση είχαμε κάποια υποστήριξη...
Δικιά σας παραγωγή σημαίνει ότι βάλατε εσείς τα φράγκα;
Βάλαμε τα λεφτά για το στούντιο... Με το "MIDNΙGHT HOPE" που βγάλαμε,
νοιώσαμε ότι μπορούσαμε να πατήσουμε κάπου. Μας είπανε ότι το γουστάρανε
και θα το βγάζανε αυτοί. Για μας ήταν το πρώτο single και, εντάξει, ήτανε
πολύ σημαντικό αυτό...
...Τελικά η "ART-NOUVEAU" ήταν ένα σκαλοπάτι για να μπορέσει να κυκλοφορήσει
ο δίσκος...
...Και η παραγωγή αυτή για να μπορέσει να γίνει, μέχρι την τελευταία
μέρα που γράφαμε στο στούντιο, για να μπορέσουμε να πληρώσουμε την εγγραφή,
είχαμε διάφορα παιδιά που μας γουστάρανε και τσοντάρανε από 5.000 δρχ.
για τα έξοδα... Δηλαδή, για να καταλάβεις, τελευταία ώρα πριν πληρώσουμε
είμαστε στο τηλέφωνο και ψάχναμε για 8.000 που λείπανε!...
...Και έγινε το χάος! Ψάχναμε από δω και από εκεί για να τα βρούμε.
Υπήρχε ένα παιδί που μας βοήθησε κάτι παραπάνω από πολύ σ' αυτή την ιστορία...
ο Γρηγόρης που τώρα έχει δική του εταιρεία... και χάρις σ' αυτόν και σε
διάφορα χρήματα που μαζεύτηκαν την τελευταία στιγμή μπορέσαμε και φτάσαμε
και πληρώσαμε το στούντιο. Ευτυχώς που ήταν καλά και τα παιδιά στο στούντιο
και μας κρατήσανε κάπως την πίστωση. Και μετά αρχίζει ας πούμε το... θρίλερ
(γέλια).
Θρίλερ με πολύ γέλιο;
Από κει και πέρα την διανομή την αναλαμβάνει η "POLYGRAM", η οποία
είναι μεγάλη εταιρεία, η οποία βγάζει δίσκους και οι οποίοι πουλάνε χιλιάδες
κομμάτια.
...Βγάζει «δίσκους», όχι μαλακίες (γέλια).
... «Δισκάρες»! Και φυσικά για να τρέχουνε και για τον δικό μας δίσκο
ο οποίος ήταν single και τον οποίο δεν είχαν βγάλει καν αυτοί, απλώς έπρεπε
να κάνουν την διανομή, οδήγησε σε μερικές πολύ... σουρεαλιστικές καταστάσεις!
...Ας πούμε στην αρχή μας λέγανε διάφορα νούμερα του στυλ «2.000 κομμάτια
και εξαντλήθηκε ο δίσκος» (γέλια). Εντάξει, είπαμε εμείς, αφού εξαντλήθηκε
πρέπει να πληρωθούμε για να μπορέσουμε και μεις να πληρώσουμε τα παιδιά
στο στούντιο που τους τα χρωστάμε τουλάχιστον...
Κάθε μέρα άλλαζε το σκηνικό, επί 2 χρόνια αυτή η φάση, βάλτε τώρα με
το μυαλό σας επί 2 χρόνια μια τέτοια ιστορία όπου τελικά, τώρα πρόσφατα
πριν από ένα μήνα, έρχεται στο σπίτι μου ένα εκαθαριστικό τιμολόγιο στο
οποίο βγάζαμε ας πούμε 12.000 δρχ. και ήταν τόσο τυπικοί που μας είχανε
κάνει και... κρατήσεις για το Ι.Κ.Α.!
«Καλά γεράματα» δηλαδή! Και στην συνέχεια;
Δίνουμε μερικά LIVE στην συνέχεια, μερικά πολύ καλά LIVE, όπου πέρα
απ' το ένστικτο που λέγαμε προηγουμένως, αυτά που γίνονται στα LIVE και
όλη αυτή η ιστορία με τα άτομα που γουστάρουν να σε δουν είναι αυτό που
σε κάνει και προχωράς.
Μιλάμε για LIVE σε «ΡΟNTEΟ», «ΠΗΓΑΣΟ», «ΜΑD»...
...«ΧΑΜΑΜ» κ.λπ. Και αμέσως μετά βρίσκεται η ΉΙΤCΗ-ΗΥΚΕ ΡΕCORDS".
Σε κάποια φάση που εμείς έχουμε το υλικό και αυτό το υλικό είναι «ζεστό»,
αν καταλαβαίνεις τι εννοώ. Μετράνε για μας αυτά τα κομμάτια... Είναι και
σαν επιβεβαίωση για μας αυτή την εποχή. Γιατί ξέρεις μετά απ' αυτή
την επιμονή, όταν Βλέπεις ότι ένα πράγμα αρχίζει και αποκτά αξία για κάποιους
άλλους, ε, παίρνεις και συ τα πάνω σου και λες it's o.k. ας πούμε, μπορούμε
να συνεχίσουμε. Ειδικά για την Ελλάδα αυτό είναι πολύ σημαντικό...
...Ήταν και ζήτημα τύχης πιστεύω εγώ. Εκείνη την εποχή κάποιοι άνθρωποι
που ήταν σχετικοί τέλος πάντων αποφασίσανε και κάνανε εταιρεία δίσκων.
Έτσι συναντιόμαστε μ' αυτά τα παιδιά και αρχίζούμε και δουλεύουμε σε άλλη
φάση πια, δηλαδή μπαίνουμε και δουλεύουμε για την μουσική.
Η συνάντηση σας με τον Αιμίλιο τον Κατσούρη της" HITCH-HΥΚΕ" πώς
γίνεται... σας έχει ακούσει ή...
Ο Αιμίλιος βάζει δίσκους στον «ΠΗΓΑΣΟ» που εμείς παίζουμε εκεί κάθε
τόσο, και εντάξει μας ξέρει, γνωριζόμαστε σαν άτομα και αποφασίζει...
...Είναι και ο Χάρης, ο Χάρης ο Πουλόπουλος που εγώ τον ήξερα πριν
απ' τον Αιμίλιο και κάπου γίνεται αυτή η επαφή για να βγάλουμε με τον μεγάλο
μας δίσκο το "UNDERWORLD SHAKE DOWN". Ήταν για μας μια πολύ
καλή εποχή...
Για ποια εποχή μιλάμε;
Για την περασμένη άνοιξη. Ήτανε αυτό που λένε «καλή φάση». Πήγε πολύ
καλά, βγάλαμε αυτά που θέλαμε να βγάλουμε, δεν είχαμε κανένα περιορισμό,
δεν είχαμε το οικονομικό άγχος ότι το στούντιο το πληρώνουμε εμείς -που
εμείς δεν θα τα είχαμε ούτως ή άλλως τα λεφτά- δουλέψαμε έτσΤ όπως δουλεύαμε
στις πρόβες, δηλ. σαν γκρουπ, και... τι έγινε τότε ρε Γιώργο; ...Και βγήκε
ο δίσκος!... Η ουσία είναι ότι βρεθήκαμε σε ιδανικές συνθήκες για την Ελλάδα
όταν βγήκε αυτός ο δίσκος. Όταν λέω ιδανικές...πολύ καλές. Δήλα δη υπήρχε
το ελεύθερο στο στούντιο να κάνουμε ότι θέλουμε, να «ψαχτούμε» και νομίζω
ότι ήταν πολύ καλή φάση αυτή έτσι όπως έγινε. Προχώρησε, βγήκε ο δίσκος
και τα παιδιά απ' την πλευρά τους, της HICH-ΗΥΚΕ, ήτανε fans αυτού του
πράγματος και ήθελαν να βγει καλό, αυτό λειτούργησε στην εγγραφή...
...Ήταν καλό και η υποστήριξη που είχαμε απ' το κοινό, τους φίλους
μας δηλαδή. Κάθε μέρα στο στούντιο είχαμε ...μάζωξη κανονική για να σου
δώσω να καταλάβεις...
Μία και μιλήσατε για fans παιδιά: είναι κάτι που σημειώνεται στο
οπισθόφυλλο του δίσκου σας και για μας ήταν μια έκπληξη αυτή η κίνηση σας
για την δημιουργία ενός "FΑN-CLUB", ένα χώρο και σε μια εποχή που όλα ετούτα
είναι κάτι σαν εξωτικό φρούτο. Ποια είναι η ιστορία αυτού του FΑΝ-CLUB";
Αυτή η ιστορία ξεκινά από τις ζωντανές εμφανίσεις σε διάφορα clubs.
Η φύση του γκρουπ όταν ξεκίνησε ήταν όλο fans δηλαδή...
Παιδιά που σας γουστάρανε.
Ναι, δηλαδή ήτανε πολύ αυστηρά τα πράγματα ή γουστάρεις ένα ήχο οπότε
είσαι μέσα ή... take it or leave it που λένε. Οπότε στην ουσία υπήρχε ήδη
ένα fan-club), όχι τυπικά, υπήρχε σαν κίνηση αυτό το πράγμα.
Σήμερα πώς ορίζεται αυτή η ...«λέσχη θαυμαστών», υπάρχει κάποιος
χώρος που την στεγάζει ή παραμένει σαν κίνηση;
Η ουσία ξεκινά ότι οι fans του γκρουπ είμαστε κατ'αρχάς εμείς! (γέλια)
Από κει και πέρα υπάρχει κάποια διεύθυνση όπου μπορεί κανείς να γράψει,
να πάει νέα για κάποιες συναυλίες, κασέτες live στην Κοσμά Μπαλάνου 5,
στο Μετς. Και αυτό το κάνα με όχι για να λέμε ότι έχουμε λέσχη, φίλους/οπαδούς
και τα τέτοια. Αυτό το κάναμε γιατί γουστάρουμε να δουλέψει αυτή η ιστορία
έξω από το να έρχεται κάποιος να μας ακούσει σε μια συναυλία και να τελειώσει
εκεί το πράγμα. Θέλουμε να μπορέσουμε να φτιάξουμε κάτι σαν ένα περιοδικό
που θα μπορούν να γράφουν όποιοι έχουν την διάθεση, ένα μικρό fans-in περιοδικό
να μπορούμε να κάνουμε και νταραβέρι με δίσκους για τον καθένα που πάει
αυτό το είδος μουσικής που παίζουμε, του "garage-thrah".
Α Μήπως θα ήταν τώρα η κατάλληλη στιγμή να το ρωτήσουμε, γιατί
υπάρχει μια πληροφορία ότι στο LOS ANGELES έχετε μπει σαν συγκρότημα στην
τρίτη θέση μιας λίστας με συγκροτήματα που παίζουν μουσική "garage-thrash".
Βασικά ξέρουμε ότι απ' την VΟΧ γουστάρουνε αυτό τον δίσκο και θα βγάλει
σ' ένα single δύο κομμάτια απ' αυτό το L.P. το ένα θα είναι το "E-VERY
MIGHT"
...Και ακόμα στην συλλογή Νο 4 του "ΒΑTTLΕ ΟΡ ΤΗΕ GARAGE" μια αμερικάνικη
έκδοση με κομμάτια "garage-thrash" έχει μπει το "ΒLUE MOOΝ"...
..Και υπάρχει και μια άλλη συλλογή το "ΤΗΕ SOUND OF NOW της DIONYSUS
RECORDS, μια άλλη Καλλιφορνέζικη εταιρεία, όπου θα μπει ένα άλλο κομμάτι
του δίσκου το "VALLETY OF DEATH".
Πώς έγινε η επαφή μαζί τους;
Ε, ακούσανε τον δίσκο και γουστάρανε (γέλια). Από κει και πέρα υπάρχει
μια συναλλαγή μεταξύ των εταιρειών που στέλνουνε τους δίσκους που βγάζουνε...
Δηλαδή η κίνηση έγινε από την ΗΙΤCΗ-ΗΥKΕ;
Κοίταξε να δεις, αυτά τα πράγματα πρέπει ν' ακουστούνε και κάπως παραέξω,
από ανθρώπους που θα γουστάρανε να τ' ακούσουνε. Αυτό είναι λίγο δύσκολο
να γίνει από τις ανεξάρτητες εταιρείες δίσκων, δεν είναι όπως στις πολυεθνικές
που έχουν την δυνατότητα να στείλουν «καπάκι» τα ενημερωτικά τους δελτία
σ' όλον τον κόσμο, στα παραρτήματα τους. Και αυτό γίνεται πια, κατ' ανάγκη,
με αλληλογραφία... ο Αιμίλιος είχε κάποιες επαφές με την VOX και τύπωσε
ένα δίσκο της στην Ελλάδα, έτσι έστειλε τον δίσκο μας έξω κα», φτάσαμε
να πάρουμε γράμματα απ' έξω από παιδιά που θα θέλανε να είχανε τον δίσκο
μας, και θα τον στείλουμε... Κάπως έτσι σκεφτόμαστε και το FΑΝ-CLUB που
λέγαμε προηγουμένως...
Κατά τα άλλα με τι άλλο ασχολείστε;
Κρίσιμη ερώτηση! (γέλια)... Δουλειές του ποδαριού! Το σίγουρο είναι
ότι στην Ελλάδα δεν μπορείς να ζήσεις απ' αυτό το πράγμα. Δυστυχώς άμα
είσαι σ' ένα γκρουπ σ' αυτή την φάση δεν μπορείς να ζήσεις μόνο απ' αυτό
που κάνεις οπότε πρέπει να κάνεις και κάτι άλλο...
Με τι άλλο ασχολείστε εσείς;
Δουλεύουμε από δω και από κει. Κάνουμε κάτι μεταφράσεις, ένας από μας
δούλευε σ' ένα βιβλιοπωλείο... ξέρεις τώρα, τέτοια πράγματα, των δύο και
τριών μηνών που σου επιτρέπουν να ζήσεις άλλους τρεις!...
Υπάρχει τίποτα στα σκαριά μετά το "UNDER WORLD SHAKE DOWN";
Ναι, θα κάνουμε ένα single με τον τραγουδιστή των "LIME-SPIDERS" που
είναι ένα Αυστραλέζικο γκρουπ και αργότερα κάποιο δεύτερο L.Ρ, Το θέμα
είναι, για να ξαναγυρίσω σ' αυτά που έλεγα προηγουμένως, ότι τίποτα δεν
αλλάζει ό,τι και αν κάνεις και αυτό είναι το άσχημο που μπορείς να έχεις
με τους ανθρώπους που έρχεσαι σε επαφή. Γιατί, στο μεγαλύτερο ποσοστό,
δεν έχουν καταλάβει τι είναι αυτά που κάνεις...
...Εγώ πιστεύω ότι έχουν αλλάξει πολλά πράγματα από την εποχή του πανκ,
όταν βγήκανε τα συγκροτήματα στην Ελλάδα. Παλιότερα το ροκ στην Ελλάδα
πιστεύω ότι δεν είχε πολύ τσαμπουκά. Μετά, το ροκ στην Ελλάδα έγινε κάτι
τέτοιο. Δηλαδή, σήμερα, αν κάποιος γουστάρει ν' ακούσει κάτι τέτοιο μπορεί
να το ακούσει και πια οι μουσικοί που παίζουνε, όχι όλοι βέβαια, αλλά αυτοί
που πιστεύουνε σ' αυτό που κάνουνε επιμένουνε, πράγμα που δεν είχε γίνει
στην Ελλάδα παλιότερα... Δηλαδή υπάρχει κάτι, πέσω έστω «ματαιοδοξία»,
πέστο «κάτι δικό μου» και θα το παίξω. Βέβαια αυτό δεν γίνεται με όλους
που παίζουν ροκ. Υπάρχουν και οι άλλοι... αυτοί που λένε ότι «περνάνε με
κόκκινο» αλλά τελικά «ζούνε με κόκκινο»... Αν θες ονόματα ένας Γιοκαρίνης,
ένας Γερμανός, ένας Σαββόπουλος και τόσοι άλλοι που με το ένα πόδι πατάνε
«από εδώ» και με το άλλο «από εκεί» αλλά που τελικά πατάνε μόνο «από εκεί»
και με τα δυο τους πόδια... Και φτάνουν, σαν τον Σιδηρόπουλο, να παίρνουν
επιχορηγήσεις από το... Υπουργείο για να παίξουν ροκ στην Ισπανία... Ε,
λοιπόν αυτά δεν κολλάνε με το ροκ... ούτε τα φύκια και οι μεταξωτές κορδέλες
που μας πασσάρουν για ροκ έχουν να κάνουν τίποτα μ' αυτό που λέγεται ροκ-σκηνή...
Ευτυχώς δηλαδή που υπάρχουν και κάτι σαν τους "Εξαδάκτυλους" και τον Πουλίκα...
Δεν νομίζω να χρειάζεται καν να μιλήσουμε γι' αυτόν. Είναι χαρακτηριστικό
παράδειγμα ανθρώπου που γούσταρε να κάνει κάτι και συνέχισε να το κάνει
παρ' όλες τις δυσκολίες...
...Εγώ είμαι περίεργος να δω μέχρι πού μπορεί να πάει κάποιος αν δεν
μπορεί να βρει ανταπόκριση... αν μια ζωή διακινδυνεύει την ίδια του την
σωματική ακεραιότητα θέλοντας να μείνει συνεπής και στον ήχο του και στην
πρόταση που προτείνει... μέχρι που τελικά θα φτάσει αυτή η κούρσα....