1986 λοιπόν και αφού έχει αποχωρήσει απο την πρώτη του μπάντα, τους Psi-Com, σχηματίζει στο Los Angeles μαζί με τους Dave Navarro (κιθάρα), Eric Avery (μπάσο) και Stephen Perkins (ντραμς) τους θρυλικούς Jane’s Addiction. Eκείνη την εποχή (αλλά και τα επόμενα χρόνια)  ,η δύναμη των Jane’s Addiction δεν ήταν άλλη απο τις συναυλίες. Μόνο που στην περίπτωση αυτή, ξεχάστε καλύτερα κάθε συμβατική εικόνα συναυλίας που έχετε στο μυαλό σας. Μια τελετή με άφθονα τα θεατρικά στοιχεία, στην οποία το ακραίο θέαμα κυριαρχεί παντού. Η πορνογραφία ,οι απίθανοι ζογκλερ που έκαναν τα δικά τους, μα πάνω απο όλα η μουσική και ο Farrell να προκαλεί συνεχώς και με κάθε τρόπο πάνω στη σκήνη, όλα συνέβαλλαν στο να μπεί ο θεατής σε ένα δικό του trip, να ξεφύγει απο κάθε σοβαροφάνεια, απο κάθε δήθεν ηθικούς κανόνες που τον περιόριζαν και να εκφραστεί απολύτως ελεύθερα. 

Κάπως έτσι λοιπόν,ένας «ζωντανός» πρώτος δίσκος των JA φάνταζε ιδανικός.  Εγχείρημα ιδιαίτερα τολμηρό όταν πρόκειται για ντεπούτο, φαίνεται όμως πως αυτό το συκρότημα δεν ήταν κάτι το συνηθισμένο. Ηχογραφημένο το 1987 στο Roxy Club του δυτικού Hollywood, το “Jane’s Addiction” κερδίζει αμέσως τις εντυπώσεις. Η μουσική τους πολυσυλλεκτική όπως άλλωστε και το κοινό τους. Rock, punk, funk και η «πειραγμένη» προσέγγιση των JA, είχαν ως αποτέλεσμα εκπληκτικές εκτελέσεις των κομματιών της μπάντας, αλλά και δύο φοβερές διασκευές: “sympathy for the devil” (Rolling Stones) και “rock ‘n’ roll” (Velvets). Η συνέχεια δεν θα μπορούσε παρά να είναι η ακόλουθη...
    
Τα δύο επόμενα studio αλμπουμ που θα κυκλοφορήσουν οι Jane’s Addiction, το “Nothing’s Shocking” (1988) και το “Ritual De Lo Habitual” (1990) είναι απλά κλασσικά και σημεία αναφοράς για τον «εναλλακτικο» ήχο της δεκαετίας του ‘90.
 
Κιθαριστικό rock,ψυχεδελικό funk,,προκλητικά εξώφυλλα ,όλα μαζί συνθέτουν αυτά τα δύο αριστουργήματα.

Ο Perry Farrell ανακατεύει την ανατολική φιλοσοφία, τη φυσιολατρεία και οτιδήποτε άλλο μυστικιστικοπαρανοικό υπάρχει μέσα στο κεφάλι του με το rock ‘n’ roll, τα βάζει με το MTV για τη λογοκρισία στο «προκλητικό» video clip του “Mountain Song” (το οποίο αποδίδει καταπληκτικά την ενέργεια που υπήρχε στα  live των JA) και τελικά κερδίζει .Πράγμα που όμως δεν συνέβη, όταν άλλαξε το εξώφυλλο του “Ritual….” για να το δεχτούν ορισμένα δισκοπωλεία). Πάντως, η όλη στάση των Jane’s Addiction μέσα στη μουσική βιομηχανία χαρακτηρίζεται απο το γεγονός ότι ποτέ δεν υπήρξαν θύματα της. Παρά την (ή χάρη στην) τεράστια εμπορική τους επιτυχία,πάντα έβρισκαν τον τρόπο να βρίσκονται απο πάνω της και να την πολεμούν εκ των έσω... Κάπως έτσι λοιπόν, ο Farrell γίνεται μία απο τις διασημότερες και σημαντικότερες προσωπικότητες της αμερικάνικης (και όχι μόνο) μουσικής σκηνής. Εκεινή την εποχή (1991) γεννιέται και το πνευματικό του παιδί, η περίφημη Lollapalooza, ένα  περιοδεύων φεστιβάλ-τσίρκο με συναυλίες πολλών συγκροτημάτων (headliners στην πρώτη και πιο αυθεντική Lollapalooza του ’91 βέβαια ήταν οι JA) , εκθέσεις «περίεργων» μορφών τέχνης, ακραίο θέαμα (φυσικά...) από διάφορες ομάδες, συζητήσεις απο κοσμοθεωρίες μέχρι πολιτική και γενικά προώθησης της κουλτούρας που είχε πλάσει στο μυαλό του ο Perry. Απώτερος σκοπός του δεν ήταν άλλος απο το να φέρει  πολιτισμούς και ανθρώπους πιο κοντά. Να τους απελευθερώσει απο τα δεσμά (οποιασδήποτε φύσης) τους επιβάλονται και να τους ανοίξει μία πύλη για έναν κόσμο διαφορετικό απο αυτόν μέσα στον οποίο είχαν συνηθήσει να ζούν. Βέβαια μία τέτοια προσπάθεια , δεδομένου οτι στο κόλπο ήταν μπλεγμένοι απο εταιρίες (δισκογραφικές και όχι μόνο) μέχρι άτομα αμφιβόλων διαθέσεων, φλέρταρε επικίνδυνα με το να χάσει το στόχο της και να μετατραπεί σε εμπορικό πανηγύρι, κάτι που τελικά πραγματικά συνέβη τα επόμενα χρόνια.
    
Κάπου εκεί λοιπόν, στις 27 Σεπτεμβρίου 1991, μετά απο μία συναυλία στη Χονολουλού της Χαβάης και ενώ οι σχέσεις Farrell-Navarro βρίσκονται σε άσχημο σημείο, οι Jane’s Addiction διαλύονται. Ο Navarro και ο Αvery σχημάτισαν τους Deconstruction (1994) (στη συνέχεια ο Navarro πήγε στους Red Hot Chili Peppers), όσο για τον Perkins και τον Farrell,το μέλλον τους θα είχε να κάνει με μία νέα σπουδαία μπάντα.

Το καλοκαίρι του 1992 λοιπόν,ο Perry Farrell αποφασίζει να ασχοληθεί και πάλι με αυτό που τον γεμίζει περισσότερο. Τη μουσική. Δημιουργεί λοιπόν τους Porno For Pyros (Farrell,Perkins,Martyn Le Noble(μπάσο), Peter DiStefano(κιθάρα)) και απο τον πρώτο τους δίσκο (με τίτλο το όνομα τους) γίνεται φανερό πως κάτι έχει αλλάξει. Η χαρακτηριστική του ερμηνεία στιγματίζει το δίσκο, μόνο που εδώ σαν να έχει ηρεμήσει λίγο (για τα δικά του μέτρα βέβαια γιατί σε σύγκριση με άλλους performers,βρίσκεται και πάλι πολύ μπροστά...). Σύγκριση με τους JA δεν έχει και πολύ νόημα να γίνει, αν γινόταν πάντως, ο δίσκος αυτός γρήγορα θα έχανε την μπάλα (Όμως είπαμε,JA ήταν αυτοί). Η επόμενη δουλεία τους θα έδειχνε την αξία τους...
    
Μετά απο άλλα τρία χρόνια αναμονής, κυκλοφορεί το “Good God’s Urge” (1996),ένας πανέμορφος ,απο κάθε άποψη,δίσκος. Όπως λέει και ο ίδιος, η περίοδος ’92-’95 ήταν η χειρότερη της ζωής του, με προβλήματα που λίγο έλλειψαν να του στοιχίσουν τη ζωή του. Τελικά όμως τα κατάφερε, γεγονός που φαίνεται και απο την δεύτερη δουλεία των Porno For Pyros. Ηχογραφημένο στη Zuma Beach της Καλιφόρνια ,κάνει εμφανή τα ταξίδια του group σε διάφορα εξωτικά νησάκια της Πολυνησίας. Ενδεικτικό τόσο το απίστευτο εξώφυλλο (η θεά λέγεται Christine Cagle και είναι η μητέρα του Υοbel, γιού του Perry), όσο και το video clip του Tahitian Moon, που δέιχνει απο ιθαγενείς , μέχρι την μπάντα να παίζει σε ένα εξωτικό τοπίο βαμμένο στο χρώμα του ηλιοβασιλέματος...  Κάπως έτσι λοιπόν,το “Good God’s Urge” σε ταξιδεύει απο την πρώτη στιγμή με τις μελωδίες του, τα φυσικά όργανα (πνευστά,έγχορδα κτλ) και τους ήχους της φύσης σε άλλους κόσμους, άλλοτε πάνω και άλλοτε κάτω απο τη γη (ή τη θάλασσα...) .

Με αυτόν τον δίσκο, ο Perry φαίνεται να ξαναβρίσκει τον εαυτό του, έστω και αν τον βρίσκει αρκετά αλλαγμένο. Είναι όμως και πάλι το ίδιο γοητευτικός και το ίδιο ξεχωριστός.
  
Και σαν να μην έφτανε αυτό, ένα χρόνο αργότερα , οι JA (με αντικαταστάτη του Avery τον Flea των Peppers) βρίσκονται και πάλι στο δρόμο για μία πολύ επιτυχημένη περιοδεία με τίτλο “I-Itz M'My Party”. Mε αφορμή αυτό το γεγονός, κυκλοφορεί και μια συλλογή των Jane’s Addiction με τίτλο “Kettle Whistle” , που περιείχε πολλές live εκτελέσεις κομματιών, demos και μερικά καινούργια τραγούδια .Ο δίσκος είναι φοβερός (όπως καταλαβαίνετε, οι ζωντανές εκτελέσεις είναι τουλάχιστον συγκλονιστικές) και κάθε φορά που τις ακούω, εύχομαι να γινόταν κάτι και να έβλεπα τους JA να παίζουν... Σήμερα λοιπόν,οι JA ηχογραφούν ξανά και έχουν δώσει και ορισμένες συναυλίες, οπότε ελπίδες υπάρχουν...
 
Βέβαια του Perry Farrell, του αρέσει συνεχώς να αλλάζει και να πείραματίζεται με νέα πράγματα. Εν ετη 2001 λοιπόν (και δεδομένου ότι τα τελευταία χρόνια έχει παίξει μουσική ως DJ Peretz), η electronica δεν θα μπορούσε παρά να του κεντρίσει την προσοχή. Τώρα βέβαια, το πώς θα ακούγονται οι ηλεκτρονικοί ήχοι επεξεργασμένοι μέσα στο χαοτικό κεφάλι του Farrell, είναι ένα άκρως ενδιαφέρον θέμα. Είμαι σίγουρος όμως πώς για άλλη μια φορά θα ελιχθεί με χαρακτηριστική άνεση και θα δημιουργήσει ένα ακόμα αριστούργημα . Song yet to be sung, όπως λέγεται ο καινούργιος του προσωπικός δίσκος....