Στοχασμοί ενός ποιητή

Ήταν απομεσήμερο,
καθόμουν στο μπαλκόνι
νοιώθω πως το στομάχι μου
ολίγον τι φουσκώνει,
να φταίει τάχα το ψωμί;
να φταίει το κρεμμύδι;
Ή μήπως τα πεντέμισυ
κιλά πούφαγα μύδι;
ίσως να φταίνε οι αντεριές
ή τα καλαμαράκια,
ή τα μελομακάρονα
ή τα τυροπιτάκια,
μα είναι πιθανότερο
η σκέψη όπως τα φέρνει
νάναι το άγχος το πολύ,
απού συχνά με δέρνει.
Από τα νεύρα τα πολλά
ο στόμαχος φουσκώνει
κι έχει καούρες μόνιμα
που το φαΐ τις στρώνει.
Αγχώδης εγεννήθηκα,
αγχώδης θα πεθάνω,
χορτάτος θα τον στερηθώ
τον κόσμο τον επάνω.
Απ΄ το πολύ το άγχος μου
τσιμπάω λιγουλάκι
και πρόσφατα μου φύτρωσε
κοιλιά κι ένα παχάκι
που άμα βλέπω γύρω μου
να στέκει σαν σωσίβιο
με ένα μένος λυρικό
μιμούμαι τον Οβίδιο
που ήταν νευρικός κι αυτός
και ψιλοαγχωμένος
και μόνιμα απ΄ το φαϊ
εγύριζε πρισμένος.